Even voorstellen:

Wij zijn Marianne de Vreede Steenweg en Peter de Vreede, de ouders van Manon. Wij zijn typische babyboomers- ooit hippies in the flowerpower tijd – die houden van gezelschap, van avontuur, van kunst en van nieuwe uitdagingen. Wij hebben twee dochters waar we veel van houden, veel mee hebben beleefd en die we hebben gestimuleerd samen te werken, vrienden te maken, te reizen, te studeren en te sporten. Terugkijkend is dat aardig gelukt. Hoe hadden Manon en Wouter elkaar anders ooit gevonden. En wat te denken van al die leuke vrienden en vriendinnen uit de schooltijd in Zoetermeer, de studietijd in Amsterdam en HOCKEY, terecht met hoofdletters geschreven. Een soort positieve besmetting met terugkerende rituelen: winnen, verliezen en feesten. Zo zien we ook het huwelijk van Wouter en Manon, wij verliezen een dochter [beloofd aan Wouter], winnen een zoon [nooit gehad] en vieren feest! Uiteraard met hen en hun vele vrienden op 25 juni. Tot dan.

Manon

Manon is een zomerkind met talloze verjaardagen op een camping, met een voorkeur voor kastelen campings, ergens in Frankrijk, Italië of Spanje. Als verrassing vaak vrienden of familie op bezoek om het mee te vieren. En zwemmen, in zee, in een meer of in een rivier, je kunt overal met haar naar toe als er maar water is. Manon is een positief mens, blij met een aanstekelijke lach, altijd gehad ook als kind, en sportief. Een dag zonder lach of zonder sport is niet geleefd vandaar ook het uitgebreide draaiboek voor de bruiloft waarbij er iedere week wel weer een aanleiding is om iets te organiseren en natuurlijk te vieren.

Naast familie zijn vrienden en vooral vriendinnen heel belangrijk. En die vriendschappen koestert Manon, allereerst met haar zus, maar daarbij met haar vriendinnen groep uit de Alfrink periode [en hockey] en niet te missen de vriendinnen van Cuca. De loyaliteit tussen Manon en hen is bewonderenswaardig en dat is, door dik en dun, een vaste waarde die nooit zal verdwijnen. Met een studie communicatiewetenschap zou het theoretisch ook niet mis kunnen gaan, maar toch. Gelukkig heeft Manon ook de vaardigheden ontwikkeld om spontaan te communiceren en dat is zeker de basis voor haar geweldige netwerk. Onmisbaar zijn de gebruikelijke evaluaties van de dag, de voortzetting van een traditie opgebouwd vanaf de basis school. Even een telefoontje om te vertellen wat er is gebeurd en even horen hoe dat aan de andere kant van de lijn is. Zeker met ons veelvuldig verblijf in het buitenland voor werk of plezier is dat een belangrijk moment van de dag.

En toen kwam Wouter,

natuurlijk door het hockey, de sport met de mooiste toernooien en feesten. Je kunt elkaar een tijdje mislopen maar onvermijdelijk volgt er wederzijdse herkenning, leuke jongen, ook nog een leuk figuur, goede slag en liefhebber van een biertje. Was even wennen thuis, niet gewend aan jongens in huis, maar Wout vond naadloos de juiste fit. Vanaf die tijd weten wij niet beter dan dat hij erbij hoort, in alles, en zo’n toernooi in Kiev draagt ook een steentje bij aan de inburgering en aan de gemeenschappelijke vriendschappen tussen de heren en dames. 

In de afgelopen jaren hebben we kunnen zien en ervaren wat een goede match Manon en Wouter zijn. Voor ons zijn zij heel belangrijk. We hebben plezier en beleven leuke dingen maar zij zijn ook zorgzaam als er problemen zijn of als de gezondheid tegenslagen kent.